Wierzba płacząca 'Chrysocoma' / Wierzba żałobna (Salix × sepulcralis 'Chrysocoma')

Wierzba płacząca (Salix × sepulcralis) odmiana 'Chrysocoma', nazywana też wierzbą żałobną, to mieszańcowy gatunek drzewa, powstały ze skrzyżowania wierzby babilońskiej i wierzby białej. Drzewo pochodzi prawdopodobne z Azji, ale jest też uprawiane w wielu innych krajach świata jako roślina ozdobna.

Wierzba płacząca 'Chrysocoma' może dorastać do ok. 20-24 m wys. Posiada gruby, pojedynczy, trochę nierówny pień i rozłożyste, początkowo wzniesione, później przewieszające się konary oraz wyrastające z nich bardzo długie, zwisające, proste, cienkie, żółte pędy, nadające roślinie szeroki, malowniczy, płaczący pokrój. Pędy na całej długości pokryte są sezonowymi, wąskolancetowatymi liśćmi, które są drobno ząbkowanymi na brzegach, z wierzchu zielonymi i nagimi, a od spodu szaroniebieskimi i pokrytymi przylegającym kutnerem. Jesienią przed opadnięciem przebarwiają się na żółto.

Roślina jest rozdzielnopłciowa, ale jednopienna. Kwitnie wczesna wiosną (IV), przed rozwojem liści, wydając drobne kwiaty zebrane w zwisające, długie, kotkowe kwiatostany (w większości kwiatostany męskie).

Drzewo posiada głęboki i rozbudowany system korzeniowy (może uszkadzać chodniki lub podziemne elementy kanalizacji wodociągowej), ale słabe i kruche drewno, dlatego często bywa łamane przez wiatr.

Wymagania i uprawa

Wierzba płacząca 'Chrysocoma' to roślina mało wymagająca, ale najlepiej rozwija się na słonecznych, ciepłych stanowiskach i próchniczych, stale lekko wilgotnych glebach. W naszym klimacie jest mrozoodporna i nie wymaga zimowego pokrycia. Może być też uprawiana na terenie całego kraju.

Odmianę najlepiej rozmnażać za pomocą sadzonek pędowych (półzdrewniałych i zdrewniałych), choć można też spróbować uzyskać nowe rośliny za pomocą siewu nasion (potomstwo może nie zachować cech egzemplarza matecznego).

Zastosowanie

Wierzba płacząca 'Chrysocoma' najefektowniej prezentuje się jako soliter, szczególnie nad brzegami dużych oczek wodnych, stawów czy rzek. Jej zwisające pędy wyglądają niezwykle malowniczo, dlatego roślina chętnie sadzona jest też w zieleni miejskiej i w parkach. Może być również uprawiana w ogrodach, ale pod warunkiem zapewnienia jest dużej ilości miejsca, gdyż jest drzewem bardzo okazałym, wysokim i rozłożystym.

Wierzb nie należy też sadzić w pobliżu zabudowań, chodników, sieci kanalizacyjno-wodociągowej czy parkingu, gdyż należą do jednych z najczęściej łamanych przez wiatry drzew, a ich grube, rozległe korzenie mogą uszkadzać znajdujące się w najbliższym sąsiedztwie elementy konstrukcyjne. Zalecana odległość drzewa od zabudowań to co najmniej 5 m.

Tekst: Katarzyna Józefowicz, zdjęcia: iVerde

Czy w opisie są wszystkie informacje, których szukałaś/-eś? Daj znać w komentarzu!