Oman wielki (Inula helenium)

Oman wielki (Inula helenium) należy do rodziny astrowatych (Asteraceae). Pochodzi z obszarów Bliskiego Wschodu i Azji Środkowej. W Polsce można go spotkać nad brzegami rzek i miejscach stale wilgotnych.

To bylina osiągająca niekiedy wysokość do 2 metrów. Łodyga jest wzniesiona, sztywna, gruba i bruzdowana, w górnej części mocno rozgałęziona. Cała jest pokrywa włoskami. Liście dolne są duże (15-80 cm!) i eliptyczne, a górne sercowato-jajowate. Wszystkie są bezogonkowe (siedzące), piłkowane lub ząbkowane, miękkie i filcowato owłosione.

Oman wielki kwitnie w lecie, w lipcu, sierpniu i wrześniu. Na końcach pędów pojawiają się spore (8 cm średnicy), żółte kwiatostany-koszyczki o bardzo wąskich i długich kwiatach języczkowych. Roślina należy do miododajnych. Owocem omanu jest niełupka.

Tworzy grube, rozgałęzione kłącza oraz silne korzenie. 

Wymagania i uprawa

Oman nie ma wielkich wymagań glebowych, ale najlepiej rośnie na podłożu żyznym, wilgotnym i piaszczysto-gliniastym o pH zbliżonym do obojętnego. Preferuje stanowiska słoneczne, chociaż znosi również półcień. Roślina jest mrozoodporna.

Zabiegi pielęgnacyjne ograniczają się do odchwaszczania, podlewania w razie przedłużających się okresów suszy oraz ochroną przed szkodnikami. Dobrze reaguje na nawożenie organiczne.

Roślinę rozmnaża się przez wysiew nasion wprost do gruntu lub z rozsady co wykonujemy wiosną (III-V). Można również dzielić jej karpy (kilku letnich roślin).

Surowcem leczniczym są korzenie i kłącza omamu wielkiego. Ich zbiór odbywa się wczesną wiosną lub jesienią. Największy plon uzyskuje się zwykle w 2-3 roku uprawy.

Zastosowanie

Bylina jest uprawiana głównie ze względu na cenne właściwości lecznicze, ale oczywiście można ją wykorzystać w ogrodzie tworząc wysokie, bylinowe rabaty.

Wykazuje działanie przeciwzapalne, przeciwbakteryjne, przeciwwirusowe i przeciwgrzybowe, żółciopędne, moczopędne. Pomaga m.in. przy zwalczaniu kaszlu, zapaleniach gardła, chrypce i zaburzeniach trawiennych. Dodatkowo zawiera w sobie dużo inuliny.

Ciekawostki

W dawnych czasach korzeń omanu smażono w cukrze i był prawdziwym przysmakiem Rzymian. Stosowano go też do odświeżania oddechu i przy astmie.

Tekst: Katarzyna Jeziorska, zdjęcia: alisbalb2/Depositphotos, Inula helenium/nottawasaga/CC0 1.0., Anna/Inula helenium/pixeltoo/CC BY 2.0/Link, vaivirga/Depositphotos

Czy w opisie są wszystkie informacje, których szukałaś/-eś? Daj znać w komentarzu!