Jałowiec wirginijski (Juniperus virginiana)

Jałowiec wirginijski (Juniperus virginiana) to krzew należący do rodziny cyprysowatych (Cupressaceae). W środowisku naturalnym występuje w Ameryce Północnej. Jest to drzewo, dorastające do 40 m wysokości. W Polsce natomiast jest uprawiany w parkach i ogrodach jako wolnorosnący krzew osiągający od 1-5 m wysokości.

Jego pokrój może być różny – wzniesiony, krzaczasty, kolumnowy lub płożący. Zależy to od konkretnej odmiany. Ozdobą są liście – szpilkowe, znajdujące się na końcach pędów oraz łuskowe – tępo zakończone. Jałowiec kwitnie wczesną wiosną. Kwiaty są niepozorne – mają barwę zieloną (żeńskie) oraz żółtą (męskie). Owocem jest szyszkojagoda o niebieskawej barwie.

Uprawa jałowca wirginijskiego

Krzew ma niewielkie wymagania i jest łatwy w uprawie. Optymalne jest stanowisko słoneczne, ale znosi również zacienienie. Dobrze rośnie w podłożu lekkim, piaszczystym i suchym o lekko kwaśnym odczynie. Gatunek jest odporny na mróz, suszę i zanieczyszczenie powietrza. Przed nadejściem zimy zaleca się obwiązać go sznurem. Zapobiegnie to zaleganiu śniegu na krzewie i co się z tym wiąże – uszkodzeniom pędów. Jałowiec z reguły nie wymaga podlewania i nawożenia. W zbyt wilgotnym środowisku zachodzi ryzyko występowania chorób grzybowych. Roślina dobrze reaguje na cięcie – można ją formować i strzyc. Nie poleca się przesadzać większych krzewów.

Jałowiec wirginijski - zastosowanie

Jałowiec wirginijski ze względu na łatwość w uprawie i zróżnicowanie odmianowe jest polecany do ogrodów różnych typów. Dobrze komponuje się z innymi roślinami w ogrodach japońskich. Formy płożące warto wykorzystać do obsadzania skarp a wzniesione do formowania żywopłotów. W przemyśle pozyskuje się z niego drewno, określane jako czerwony cedr (w ojczyźnie rośnie jako 30-40m drzewo).

fot. Keith Kanoti, Maine Forest Service, USA CC-BY-3.0 Wikimedia Commons
fot. Crusier CC-BY-3.0 Wikimedia Commons