Orzech włoski (Juglans regia)

Orzech włoski (Juglans regia) należy do rodziny orzechowatych (Juglandaceae). W środowisku naturalnym występuje w Europie oraz w Azji. W wielu krajach jest uprawiany dla jadalnych orzechów, w tym w Polsce (początki uprawy sięgają XII wieku). To duże (osiągające 20-30m. wysokości) drzewo o charakterystycznej, gładkiej, szarej korze.

Orzech włoski tworzy gęste, szerokie korony. Nieparzystopierzaste liście pojawiają się późno (w maju) wraz z rozdzielnopłciowymi kwiatami. Owocem jest nibypestkowiec, tworzący zdrewniałą, twardą skorupę.

Drzewo najlepiej rośnie na stanowiskach słonecznych, ale znosi również półcień. Optymalne są lekko wilgotne, żyzne przepuszczalne gleby o odczynie zasadowym.

Roślinę najlepiej sadzić jesienią. Młode sadzonki wymagają osłon i kopczykowania na zimę. Latem w czasie susz orzech włoski wymaga podlewania. Zwykle rośliny nie wymagają cięcia.

Orzechy włoskie uprawia się głównie dla jadalnych owoców. Owoce zawierają tłuszcze, białka, flawonoidy, witaminy oraz sole mineralne. W ziołolecznictwie wykorzystuje się również liście, korę oraz łupiny.

Roślina wykazuje działanie przeciwbakteryjne i przeciwzapalne. Preparaty ziołowe można stosować m.in. w stanach zapalnych jamy ustnej.

Drzewo z orzecha włoskiego jest cenionym surowcem do produkcji mebli i dekoracji z drewna.

fot. Jckowal, Horst Frank, H. Zell